مرا در منزل جانان چه امن عیش چون هر دم / جرس فریاد می دارد که بربندید محملها

سنت الهی بر این است که به هیچکس در هیچ شرایطی و با هر رده قرابتی، امنیت بقاء دائم و تضمین حیات لایزال نمی دهد و اصطلاحاً در سیستم مدیریت الهی، پدیده مادام العمری وجود ندارد! قلذا ما نیز که مدعی برخورداری از حکومت الهی هستیم بایستی به همه مدیران منصوب خویش، این واقعیت را تفهیم کنیم که اصل بر شایسته سالاری است و تنها، کسانی برای ادامه حضور و تکیه بر کرسی های مدیریت باید امیدوار باشند که شایستگی خود را در مسئولیت های محوله به اثبات برسانند و یکی از تعیین کننده ترین شاخص های اثبات شایستگی مدیران، همین ارزشیابی همه جانبه یکساله خواهد بود.

متاسفانه برخی از مدیران در مازندران در این توهم گرفتارند که پس از انتصاب در مسئولیتی، بیمه شده و حالا حالاها کسی نمی تواند آنها را تکان داده و بزودی از کرسی قدرت پائین آورد! و بر این باورند که بزرگترین اتفاقی که می تواند برای آنها بیفتد، یک جابجایی عرضی است که اتفاقاً مورد استقبال مدیران ضعیف و ناموفق و نیز مدیران متخلف است تا بتوانند از مظان توجه و مراقبت خارح شده و در سفره ای دیگر، نغمه "روز از نو و روزی از نو" سر دهند!

جالب اینجاست که همه این تصورات و توهمات در شرایطی است که جناب آقای دکتر احمدی نژاد هم در دولت نهم و هم در دولت دهم بشدت با اینگونه خوش خیالی ها و آسوده خاطری های مدیران حتی در سطوح عضویت در کابینه و معاونت ریاست جمهوری مقابله کرده و به محض احساس ناتوانی یا ناهماهنگی، بسیار راحت از ادامه همکاری آنها اعلام بی نیازی کرده و فرد توانمند تازه نفس تری را جایگزین کرده و به راه خود ادامه داد و در این رابطه از هیچ سرزنش و جوسازی سیاسی و جناحی هم ترسی به خویش راه نداده و نمی دهد!

آیا مدیران ارشد استانی نباید با چنین نگرش و جراتی منصوبین خود را ارزشیابی نمایند و با هیچکس تعارف نداشته و فقط به ادامه راه و هدف خود بیاندیشند و احساس نکنند که با کسی عقد اخوت بسته اند؟!

امروز در بین مدیران منصوب، جدای از قاطبه مدیرانی که موفق عمل می کنند، مدیرانی یافت می شوند که متاسفانه یا بدلیل ضعف و ناتوانی و یا به دلیل غرور و سرکشی، نتوانستند رضایت ارباب رجوع و کارکنان خود را فراهم آورده و یا کارنامه موفقی از خود ارائه نمایند و طبیعی است که در مواجهه با چنین مدیرانی، هرگونه مسامحه و درنگ، خیانت به امانتی است که به مدیران ارشد سپرده اند و بایستی بدون فوت وقت آنها را عزل یا جابجا و البته با سیر تنازلی نمود.

باید متذکر شد حساب مدیرانی که به امانت مردم و نظام خیانت می کنند، از دو مقوله فوق جداست و طبعاً باید آنها را به سزای اعمالشان رساند و آنها را به قانون و دستگاه عدالت سپرد تا تکلیفشان بدون ملاحظات سیاسی و جناحی معلوم گردد.

باور کنید که در روند سرعتی کابینه خدمت، اصرار بر حفظ مدیران ناتوان و یا ضرر رسان، امری ناصواب و اصراری باطل است و هیچکس نباید بخود اجازه نصب و یا حفظ و حتی ارتقاء مدیرانی را دهد که آنها گره کور خدمت محسوب می شوند و نه تنها باری از دوش مردم بر نمی دارند، بلکه وبال آنها هستند.

یکی از مواردی که در استان مازندران دیده نمی شود، کنار نگذاشتن مدیران ضعیف و حذف نامشان از سیاهه انتصابات است و متاسفانه همواره عده ای میانجی می شوند تا آنها را علیرغم احراز ناتوانی و یا سرکشی، حفظ کنند و این به معنی ایجاد امنیت کاذب برای کسانی است که با لطایف الحیل وارد لیست انتصابات شده اند!

منش و سیره حکومتی امام علی(ع) دقیقاً برخورد با کسانی است که بنا بدلایل سه گانه فوق از شرایط مدیریت خارج می شوند و تنها حقی که آنها بر گردن مدیران مافوق خود دارند، حفظ حرمت آنهاست که انتظار درستی هم هست، چرا که هدف تنبیه ناتوانی است و نباید به فراتر از آن یعنی تنبیه شخصیت فرد ناتوان منجر گردد!

بنابراین امید است که در پایان سال 89 و آغاز سال 90 با معیار همت مضاعف و کار مضاعف، ارزشیابی مناسبی صورت گرفته و تکلیف نظام و مردم با مدیران ناکارآمد حداقل در استان مازندران معلوم گردد.

اختصاصی شمال نیوز